သူ၏ေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနေသာ အထက္၊ေအာက္အ၀ါေရာင္ တဆင္တည္း ၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ တခ်က္ အကဲခပ္လုိက္သည္။ သူမ ခါတုိင္းလုိ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မရွိတာကုိ သတိထားမိသည္။ သူ ဖြင့္ေျပာလုိက္ရေတာ့မည္ေလာ၊ မေျပာေသးပဲ ေခတၱေစာင့္ဆုိင္းရမည္ေလာ။ စားပြဲေပၚရွိ လိေမၼာ္ရည္ကုိ သူ တက်ိဳက္ ယူေသာက္လုိက္သည္။ ကုိယ္ကုိ မတ္ေနေအာင္ ျပင္ထုိင္လုိက္ၿပီး
“လြင့္ကို ကုိယ္တစ္ခု ေျပာစရာ … ။” “လြင္ ကုိ႕ကုိ ေျပာစရာ … ”
ေျပာမဲ့ေျပာေတာ့လဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏႈတ္မွ သံၿပိဳင္ထြက္လာသည္။
“ဒါဆုိ လြင္အရင္ေျပာပါ။”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကုိ အရင္ေျပာ။”
သူဘာေျပာမည္ဆုိတာ သူသိသျဖင့္ သူဇြတ္ျငင္းမိသည္။
“လြင္ အရင္ေျပာပါ၊ ကုိယ့္ကိစၥက ေနာက္မွ ေျပာလဲ ရပါတယ္။”
လြင္ဆုိေသာ မိန္းကေလးသည္ ပင့္သက္တခ်က္ ရႈိက္သြင္းလုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္း တခ်က္ ေစ့သည္။ အတန္ၾကာမွ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ၿပီး ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ အသံျဖင့္ …
“လြင္ တုိ႕ လမ္း ခြဲ ရ ေအာင္ ကုိ … ။”
သူမကပဲ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“ကုိ႕မွာ အျပစ္မရွိပါဘူးကုိ။ ကုိ႕ကုိ လြင္ခ်စ္လုိ႕ မရေတာ့တာ တခုပါပဲ။ လြင့္မွာ တျခား ခ်စ္ရမဲ့သူ ရွိေနၿပီ … ။”
ကမၻာေျမသည္ အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႕ ခ်ာခ်ာလည္ေလသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ။ လြင့္သေဘာပါ … ။”
ေလသံကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားထိန္း၍ ေျပာလုိက္ရသည္။
“ကုိ ေျပာစရာ ရွိတယ္ဆုိ၊ ဘာေျပာမလုိ႕လဲ ဟင္။”
သူ႕ကုိ ‘ကုိ’ ဟု ဆက္ေခၚေနတုန္းပါလား။ အက်င့္ပါေနလုိ႕ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ့ သူေျပာမည့္စကားကုိ ေျပာေနလုိ႕လဲ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ။ ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမည္ စဥ္းစားေနဆဲတြင္ပင္ …
“ကုိ မေျပာေတာ့ဘူးဆုိရင္ လြင္သြားေတာ့မယ္။ ခ်ိန္းထားတာေလး တစ္ခု ရွိလုိ႕။”
ဟုိတစ္ေယာက္နဲ႕လားဟုပင္ ျပန္မေမးျဖစ္ပါ။ ၁၂၀% ေသခ်ာေနေသာ အေျဖကို သိရ၍ ဘာအက်ိဳးအျမတ္ရွိပါမည္နည္း။
ကမၻာႀကီးသည္ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႕ ခ်ာခ်ာလည္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းသျဖင့္ မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သူ၏ခံစားခ်က္မ်ားသည္ နိမ့္လိုက္၊ျမင့္လုိက္ႏွင့္ ပန္းေပါင္းစံု ဖူးပြင့္ေနေသာ လွပသည့္ ကမၻာေျမႀကီးသည္ အုိးထိန္းစက္လုိ ခ်ာခ်ာလည္၍ သူ႕ေလာကထဲသို႕ ၀င္ေရာက္လာသလုိ သူခံစားရသည္။
လမ္းခြဲစကားေျပာမည့္သူထက္ ဦးေအာင္လမ္းခြဲစကား ေျပာသြားသျဖင့္ အနည္းငယ္ မေက်နပ္သလုိလုိ၊ ခံရခက္သလုိလုိ ရွိေသာ္လည္း အခုမွေတာ့ ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးေလဟု သူ႕ကုိယ္သူ ေျဖသိမ့္ရသည္။ ကိစၥတစ္ခု ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္သြားသလုိ ခံစားရသည္။ ‘မုိး’ ထံသုိ႕အသြားတြင္ သူ၏ေျခလွမ္းမ်ားက သြက္လက္ ေပါ့ပါး ေနေလသည္။
မုိး ကုိ သူ အင္တာနက္ေပၚရွိ ေအာင္သြယ္ ၀န္ေဆာင္မႈ တစ္ခုတြင္ သူ စသိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ မုိးသည္ တီတီတာတာ ေျပာတတ္သည္၊ စိတ္ရင္းေကာင္းသည္၊ ေပ်ာ္တတ္သည္၊ ဟာသဥာဏ္ရွိသည္၊ လြယ္လြယ္ႏွင့္ စိတ္မဆုိးတတ္။ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚရွိ ေဖာ့စဖိတ္ဓာတ္ေပါင္းမႈန္႕မ်ားက ေဖာ္ျပေပးေသာ သူမ၏ စကားမ်ားျဖင့္ သူ မုိးကုိ သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး ခ်စ္မိေလသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ လြင့္အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သူ၏ အခ်စ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း လြင့္ပါးလာခဲ့ရၿပီး ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုိ မခ်စ္ႏုိင္ေသာ အေျခသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။ လြင္ရိပ္မိသြားလုိ႕မ်ား သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လမ္းခြဲေပးခဲ့တာမ်ားလား … ။
“တိန္ ေတာင္ တိန္ ေတာင္ … ”
လက္ကုိင္ဖုန္းသုိ႕ message ၀င္လာေသာေၾကာင့္ သူ႕အေတြးမွ်င္မ်ား ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ မုိးဆီကပဲ။
“မုိးေရာက္ေနၿပီ၊ အ၀ါေရာင္ ၀တ္ထားတယ္။”
သူလဲ ေရာက္လုပါၿပီ။ ခ်ိန္းထားေသာ ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲသုိ႕ သူလွမ္း၀င္လုိက္သည္။ ဆိုင္အတြင္းတြင္ အ၀ါေရာင္ အေပၚေအာက္ ဆင္တူ ၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလးကို တစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္။ ေကာင္းသည္၊ လူမွားစရာ မရွိေတာ့။ သူဆုိင္ထဲ လွမ္းအ၀င္တြင္ အ၀ါေရာင္ မင္းသမီးေလးက သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ေလသည္။ ထုိခဏမွာပင္ ကမၻာေျမသည္ အုိးထိန္းစက္ကဲ့သုိ႕ ခ်ာခ်ာလည္ျပန္ေလသည္။
‘မုိး’ သည္ ေခ်ာပါသည္၊ လွပါသည္၊ ျမင္သူတုိင္း ေငးရေလာက္ေသာ ရူပကာ ပုိင္ရွင္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ထုိ႕ထက္ပုိ၍ အေရးႀကီးသည္မွာ သူမ၏ မွတ္ပံုတင္ထဲတြင္ သူမ၏အမည္ကုိ ‘မုိးသိမ့္လြင္’ ဟု ျဖည့္သြင္းေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပုိးတီေကာင္တြင္း မွတ္တမ္း
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႕မွစ၍ ကမၻာသူ/သား
ေယာက္တိတိ ပုိးတီေကာင္တြင္းကုိ ျဖတ္သန္းကာ လာေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့့ၾကပါသည္။
Saturday, June 21, 2008
ႏွစ္ပင္လိမ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
အန္ ဖတ္ရင္း အံ့ျသသြားတယ္
online ခ်စ္သူပံုစံေပါ့ေနာ္
အေရးအသားေလး မိုက္တယ္
Post a Comment